“طلاق خلع آن است که زن به واسطه کراهتی که از شوهر خود دارد در مقابل مالی که به شوهر می دهد طلاق بگیرد،اعم از این که مال مزبور عین مهر یا معادل آن و یا بیشتر و یا کمتر از مهر باشد”

که زن از شوهر خود کراهت داشته باشد و برای رهایی خود مالی به شوهر بذل می نماید تا شوهر او را طلاق دهد .

در کراهتی که موجب بذل مال از طرف زن برای گرفتن طلاق می گردد ،فرق نمی نماید که کراهت زن از خصوصیات طبیعت و خلقت شوهر باشد مانند قباحت منظر، سوء خلق، نقص بعضی اعضا ،یا آنکه ناشی از عوارض خارجی باشد.

در صورتی که زوجین از یکدیگر کراهت داشته باشند، طلاق مزبور مبارات است و هرگاه شوهر به تنهایی کراهت از زن داشته باشد و در مقابل اخذ مال از زن،او را طلاق دهد طلاق خلع و مبارات محسوب نمی گردد.

• طلاق اگرچه ایقاع است و برای انعقاد آن احتیاج به موافقت و قبول زن ندارد، ولی هرگاه به صورت خلع باشد به اعتبار آن که طلاق در مقابل بذل مالی که زن می‌دهد واقع می‌شود، مانند عقد دارای دو طرف می باشد که یکی زن و دیگر شوهر است و به توافق دو اراده که ایجاب و قبول است محقق می‌گردد.

“طلاق مبارات آنست که که کراهت از طرفین باشد، ولی در این صورت عوض باید زائد بر میزان مهر نباشد

طلاق در صورتی مبارات محقق میگردد که کراهت از ناحیه زوجین نسبت بیکدیگر باشد و چنانچه زن بتنهائی کراهت از شوهر داشته باشد طلاق خلع است و هرگاه شوهر بتنهائی کراهت از زن خود داشته باشد، طلاق از اقسام خلع و مبارات نمیباشد.